Kantata na tenor i orkiestrę symfoniczną Alpha… (1970) Konstantego Regameya jest niezwykłym dziełem muzycznym, które łączy muzyczne tradycje muzyki europejskiej z duchowością starożytnych Indii. Tekst wedyjskiego hymnu, wiedza i doświadczenie kompozytora-orientalisty oraz jego poetyka muzyczna niosą ze sobą liczne konteksty interpretacji. Artykuł stanowi próbę odczytania sensu muzycznego dzieła w świetle kosmogonicznej treści hymnu 129. Rigwedy, ze szczególnym uwzględnieniem reprezentacji kategorii jedności. Jej podstawą było odniesienie do poglądów estetycznych kompozytora oraz specyficznych cech twórczości, przede wszystkim polistylizmu. Szczególnie ważnym aspektem zdaje się fakt, że kompozytor, będący jednocześnie indologiem, sam dokonał tłumaczenia starohinduskiego tekstu dla potrzeb swojej kompozycji. Ładunek ekspresywny i energetyczny pełnego metafor i symboli tekstu został muzycznie przez niego zobrazowany w sposób wyrazisty i czytelny, a idee zawarte w tekście słownym, w tym transcendentalna jedność i jej reprezentacje spajają muzyczną całość, pomimo różnorodności stylów i technik stosowanych przez Regameya.