Muzyka XX i XXI wieku wciąż zaprasza do poszukiwania nowych perspektyw badawczych. Pojawiają się tu intrygujące pytania, m.in. w jaki sposób kompozytorzy dziś organizują przestrzeń dźwiękową swoich kompozycji, a także jak przestrzeń zewnętrzna może wpływać na kompozytorskie decyzje. Na te pytania próbuje odpowiedzieć autorka artykułu. Jako przedmiot analizy wybrała utwory Lithaniae, Thereisa street i Cludioculos Aleksandra Kościowa (ur. w 1974 r. kompozytora, pisarza, wykonawcy), kierując się ich związkami z otaczającą przestrzenią, wskazanymi przez kompozytora. W swoich badaniach i interpretacjach przyjęła perspektywę przestrzeni środowiska otaczającego twórcę (environmental psychology). Przedstawia założenia psychologii środowiskowej, która może wyjaśniać, w jaki sposób kompozytor buduje ideę kompozycji, jej naczelną zasadę, a następnie jak idea ta determinuje układ elementów dzieła i jego strukturę. Rozważa, czy i jak psychologia środowiskowa może służyć analizie dzieła muzycznego, przywołując przykłady wzajemnych relacji artystów i przestrzeni, co pozwoliło bardziej naświetlić miejsce środowiska w procesie twórczym. Wykorzystuje do tego celu następujące obszary tematyczne inspirowane założeniami psychologii środowiskowej: przestrzeń społeczna (osobista), usytuowanie w przestrzeni, terytorializacja, zagęszczenie, doświadczanie przestrzeni, inspiracje płynące z bezpośredniej interakcji człowieka z otoczeniem dla twórczości kompozytorskiej.