Przedmiotem zaprezentowanych w niniejszym artykule rozważań skoncentrowanych na problematyce intertekstualności jest twórczość trzech kompozytorów, będących reprezentantami nurtu w muzyce polskiej doby ponowoczesnej określanego mianem surkonwencjonalizmu. Są to: Stanisława Krupowicz, Paweł Szymański oraz Paweł Mykietyn. Twórcy ci wykształcili pewne zasady komponowania dotyczące kształtowania struktury dzieła, jego architektoniki, stylu, które posiadają cechy idiomatyczne, co pozwala mówić o ich poetyce muzycznej. Specyfika tej poetyki opiera się na dialogu z tradycją, który uwidacznia się poprzez relacje międzytekstowe. Chcąc uchwycić cechy poetyki intertekstualnej wspomnianych twórców, autorka wzięła pod uwagę, zgodnie z propozycją Ryszarda Nycza, trzy typy relacji: tekst — tekst, tekst — archetekst, tekst — rzeczywistość. W związku z tym uwzględnione zostały takie zagadnienia, jak: (1) problematyka cytatu, (2) nawiązania do archetypów gatunkowych i stylistycznych, (3) związki z kulturą. Autorka zwróciła także uwagę na technikę dekonstrukcji, która odgrywa znaczącą rolę w procesie komponowania i odbioru muzyki surkonwencjonalnej. Wśród zagadnień związanych z problematyką poetyki intertekstualnej znalazła się nie tylko kwestia ogółu własności i relacji tekstów muzycznych, ale także sposobów ich rozumienia przez odbiorców-uczestników procesu komunikacyjnego. Z tego powodu wskazane zostały z jednej strony odniesienia inter- i architekstowe, a z drugiej możliwości rozpoznania owych odniesień przez odbiorców.