Przedmiotem artykułu jest prezentacja najnowszych badań nad słuchem absolutnym powstałych w ostatnim dziesięcioleciu. Autorka omawia: rezultaty badań nad genezą słuchu absolutnego, związki słuchu absolutnego z umiejętnościami muzycznymi, zależność słuchu absolutnego od stosowanych metod kształcenia słuchu, podwaliny anatomiczno-neuronalne tej zdolności oraz wpływ słuchu absolutnego na inne zdolności poznawcze. W konkluzji stwierdza, że przyczyną powstawania zdolności do absolutnego słyszenia są predyspozycje wrodzone (genetyczne lub stymulowane w okresie prenatalnym), których przejawem jest obserwowana od 31. tygodnia ciąży asymetria między lewym i prawym planum temporale oraz wczesna praktyka muzyczna połączona z absolutną metodą kształcenia słuchu muzycznego. Korzystny wpływ na rozwój słuchu absolutnego wywiera używanie języków tonalnych. Udowodniono, że zdolność do absolutnego słyszenia koreluje z biegłością wykonywania zadań muzycznych. Osoby słyszące absolutnie mają lepiej zorganizowane sieci obwodowe mózgu, większą ilość substancji szarej, większą grubość warstwy korowej, bardziej rozległe sieci neuronowe, wykazują lepszą łączność materii białej, lepszą łączność (hyperconnectivity) w niektórych obszarach mózgu, zwiększoną łączność „małych sieci” (Network), zwiększoną pojemność pamięci. Zdolność do słyszenia absolutnego jest unikalnym w populacji zjawiskiem wzmocnienia percepcyjnego, które służy badaniu plastyczności mózgu.