Wczesna edukacja muzyczna w Polsce należy do najbardziej zaniedbanych obszarów edukacji. Wynika to z niedostatecznej liczby godzin muzyki w polskich szkołach powszechnych i niedoceniania jej znaczenia. Tymczasem edukacja muzyczna ma swoje okresy krytyczne. Rozwój czystej intonacji kończy się u dzieci w wieku około ośmiu lat, rozwój podstawowych zdolności muzycznych — w dziesiątym roku życia dziecka. W świetle badań interdyscyplinarnych prowadzonych na świecie znaczenie wczesnej edukacji muzycznej wzrasta. Niniejszy artykuł zwraca uwagę na niektóre aspekty tych badań. Muzyka jest być może wcześniejszym niż język systemem komunikacji emocjonalnej. Słuchanie utworów muzycznych wywołuje pozytywny oddźwięk w pracy mózgu; aktywizuje ośrodek nagrody, obszary odpowiadające za uwagę, czujność, procesy oceny i emocje oraz kontrolę ruchów, pociąga za sobą zmiany biochemiczne (endorfina, testosteron, dopamina, oksytocyna). Mózgi profesjonalnych muzyków wykazują anatomiczne zmiany przy odczytywaniu ich przy pomocy rezonansu magnetycznego. Wczesne doświadczenia muzyczne wpływają na rozwój dojrzałych połączeń synaptycznych u dzieci. Zmiany w mózgu widoczne są już po jednym roku kształcenia. Eksperymentalne prace wielu badaczy wskazują na pozytywny wpływ różnorodnych działań muzycznych (śpiew, gra na skrzypcach, fortepianie, keyboardzie) na elastyczność myślenia, procesy uczenia się, pełną skalę IQ, zdolności lingwistyczne dzieci, umiejętności czytania, osiągnięcia matematyczne. Wczesna edukacja muzyczna sprzyja kształtowaniu pozytywnych zmian emocjonalnych oraz społecznych u dzieci. Konieczna jest zatem zmiana mentalności decydentów, nauczycieli i uczniów, która podniesie rangę edukacji muzycznej w przedszkolach i szkołach powszechnych