Czy rozumienie muzyki zależy od świadomego śledzenia struktur formalnych utworu? Jerrold Levinson w błyskotliwej książce Music in the Moment odrzuca pozytywną odpowiedź na to pytanie i broni koncepcji, zgodnie z którą muzyczne rozumienie jest zależne od indywidualnego doświadczania bieżących muzycznych chwil. Innymi słowy, wypływa ono z przyswajania przez słuchacza, chwila po chwili, aktualnie wybrzmiewających fragmentów dźwiękowych. Levinson nazywa tę koncepcję konkatenacjonizmem. Ta perspektywa pozwala bronić praw słuchacza uważnego, pełnego pasji, jakkolwiek niezdolnego do uchwycenia całości formy utworu. Po przeciwnej stronie należałoby umieścić poglądy Petera Kivy’ego, który w niepozbawionym uroku stylu broni ujęcia architektonicznego: zgodnie z nim, przyjemność czerpana z obcowania z muzyką płynie przede wszystkim z całościowego ujmowania formy dzieła. Moim celem w tym artykule jest prezentacja głównych wątków tej pasjonującej dyskusji.