Cechą charakterystyczną twórczości muzycznej Tadeusza Z. Kasserna jest zróżnicowanie stylów muzycznych, wśród których spotykamy postromantyczny, postimpresjonistyczny, folklorystyczny, ekspresjonistyczny oraz różne odmiany stylu neoklasycznego, jak neoklasycyzm właściwy, neoklasycyzm archaizujący, neoklasycyzm archaizującoromantyzujący i neoklasycyzm radykalny. Stylem dominującym jest styl neoklasyczny właściwy, w którym zostały skomponowane m.in. Koncert na orkiestrę smyczkową, Concertino na obój i orkiestrę smyczkową oraz opera Comedy of the Dumb Wife do libretta kompozytora według sztuki Anatola France’a. Utwory tej grupy są częścią szeroko rozpowszechnionego dialektu muzycznego, ale, nosząc ślady indywidualnych wyborów kompozytorskich, tworzą wyraźny idiom muzyczny. Idiom ten, jak większość idiomów odmiany właściwej, opiera się na regułach neotonalności i strategiach formalnych nakierowanych głównie na formy barokowe i klasyczne. W zakresie replikowanych wzorów jest zbliżony do twórczości francuskiej i polskiej. Z neoklasycyzmem francuskim łączą go tonalna statyczność, podobne rozwiązania formalne i instrumentacyjne, wykorzystanie cytatów i technika parodii, natomiast z neoklasycyzmem polskim — tendencja do symetrii oraz przede wszystkim odwoływanie się do polskich tradycji muzycznych. Za swoiste wyznaczniki idiomu neoklasycznego właściwego muzyki Kasserna należy uznać jak najprostsze techniki osiągania politonalności, znaczne wykorzystywanie techniki ostinatowej, zróżnicowany przebieg rytmiczny oraz zarysowującą się fakturę wielowarstwową, która jest jednym z głównych wyznaczników stylu w ekspresjonistycznej operze The Anointed.