W artykule zajmuję się koncepcjami Gisèle Brelet i Pascala Quignarda, a ściślej: obecnymi w ich refleksji związkami pomiędzy muzyką i moralnością. W pierwszej kolejności analizuję tezę Gisèle Brelet, która głosi, że muzyka pomaga zaszczepić w słuchaczach dobro moralne. Zdaniem Brelet, pozbawiona tekstu, tzw. absolutna muzyka instrumentalna stwarza słuchaczom szansę stania się lepszymi ludźmi. Tymczasem Pascal Quignard w swojej kontrowersyjnej książce La haine de la musique (Nienawiść do muzyki) głosi tezę przeciwną i pyta, jak pogodzić fakt, że można być wzruszonym muzyką Schuberta i zarazem zdolnym do największego okrucieństwa. Jak pogodzić Holocaust i obozy zagłady z wrażliwością estetyczną osób, które były odpowiedzialne za tamto zło? Mój artykuł stanowi próbę wsłuchania się w tezy Quignarda i Brelet, a także, próbę sformułowania podstawowych zarzutów zarówno wobec idealizmu Brelet, jak i sceptycyzmu Quignarda.