Niniejszy tekst jest dość nietypową propozycją metodologiczną, gdyż ujmuje dyskurs w formę swobodnej rozmowy pomiędzy mistrzem a uczniem. Wydaje się, że taki sposób prezentowania szczegółowych zagadnień warsztatowych – mający swoje korzenie w platońskich dialogach, a w renesansie czy baroku wykorzystywany z powodzeniem w teoretycznych traktatach, również obecnie może okazać się użyteczny. Dwubiegunowy sposób dochodzenia do intencji kompozytora (zwłaszcza, gdy – jak w przypadku Ravela – jest on również instrumentatorem swoich fortepianowych utworów) może w bardziej przystępnej formie zobrazować, na jakie problemy należy zwracać uwagę przeglądając partytury pod kątem techniki orkiestracji. Przedmiotem analizy porównawczej jest fortepianowa i orkiestrowa wersja Alborady del gracioso Maurycego Ravela. Sytuacyjny kontekst dialogu został wymyślony dla uatrakcyjnienia formy wypowiedzi.