Autorka proponuje spojrzenie na Słopiewnie Karola Szymanowskiego z perspektywy muzyki ambient, charakterystycznej dla czasów współczesnych. To swoiste uwstecznienie tezy jest wyrazem swobodnej interpretacji, wychodzącej poza krąg tradycyjnych analiz twórczości Szymanowskiego. Jest ono wynikiem zastosowania na gruncie analizy muzycznej metody design thinking, opartej na przełamywaniu znanych sposobów działania. Metoda ta jest wykorzystywana w sferze projektowania innowacyjnych rozwiązań dla biznesu i usług społecznych, w analizie muzycznej nie była dotąd stosowana. Autorka korzysta tu z 5-etapowego modelu design thinking, opartego na następujących fazach: empatyzacja, defniniowanie problemu, generowanie pomysłów, budowanie prototypów, testowanie. Jako metody wspierające stosuje redefiniowanie problemu, burzę mózgu, mapę pomysłów i metodę pytań 5x why. Odkrywa obszary Słopiewni dotąd niepodejmowane w analizie, bliskie muzyce ambient, jak: tworzenie specyficznej atmosfery, immersyjność, zanurzenie w dźwięku, pejzażowość, wizualizacja, permanentność, trwanie, muzyka kształtowana naturalnie. Wiąże je ze specyfiką tekstu poetyckiego Juliana Tuwima, mającego formę eksperymentu językowego, w którym poeta nie zwraca się do intelektu czytelnika, ale do jego zmysłów, stosując neologizmy.