Tematem niniejszego artykułu jest estetyka brzmieniowa organów wielkich w Archikatedrze Oliwskiej, których przebudowy dokonał w roku 1935 gdański organmistrz Joseph Goebel. Była to najpoważniejsza przebudowa słynnych organów, zbudowanych w latach w latach 1763–1788 przez Johanna Wilhelma Wulffa, zaś ukończonych przez Friedricha Rudolfa Dalitza w latach 1790–1793. Pierwotnie posiadały one 83 głosy, trzy manuały i pedał. Aż do roku 1855–1856, kiedy to Eberhard Friedrich Walcker oraz Henry Willis zbudowali 100-głosowe organy odpowiednio w katedrze w  Ulm i katedrze w Liverpool, był to największy instrument organowy w Europie.

Z zachowanych w archiwach ekspertyz wynika, iż instrument był wadliwie zaprojektowany, zaś jego wielkość, nieadekwatna do ilości miejsca za prospektem, uniemożliwiała nie tylko właściwe funkcjonowanie mechaniki, lecz znacznie utrudniała regulację mechanizmu i strojenie.

W roku 1967 w swojej książce Theorie und Praxis des Orgelpfeifenklanges: Intonieren und Stimmen J. Goebel opisał założenia ideowe, przyświecające mu przy opracowywaniu planów przebudowy organów oliwskich. Miał to być instrument nawiązujący do prawzorca Wulffa, jednakże z uwzględnieniem współczesnych tendencji w budownictwie organowym. Goebel w swym postrzeganiu organów bliższy był duchowi Alberta Schweitzera niż Christiana Mahrenholza. Zarówno we wcześniejszym swym instrumencie w kościele św. Krzyża w Poznaniu, jak w swym największym dziele — wielkich organach katedry w Oliwie, dążył do syntezy najbardziej charakterystycznych cech brzmieniowych instrumentów każdej epoki i kręgu estetycznego tak, aby możliwe było wykonywanie muzyki organowej przy jak najmniejszym kompromisie brzmieniowym, co odróżniało go od innych budowniczych organów w kręgu niemieckim w pierwszej połowie XX wieku, zapatrzonych wyłącznie we wzorce barokowe.