Przedmiotem artykułu jest zdolność do absolutnego słyszenia u osób niewidomych. Punktem wyjścia dla podjętych rozważań stały się doniesienia Roya Hamiltona oraz Nadine Gaap, a także własne obserwacje autorki o częstszym — niż w normalnej populacji — występowaniu słuchu absolutnego u niewidomych. Głównym celem pracy stało się zatem zbadanie tego zjawiska, a także próba wskazania czynników mających na nie wpływ.

Sformułowano następujące hipotezy badawcze:
H1: Wśród niewidomych większy, niż wśród widzących jest procent osób posiadających słuch absolutny.
H2: U niewidomych nie obserwuje się okresu krytycznego przy powstawaniu słuchu absolutnego.
H3: Zdolność do słyszenia absolutnego u osób niewidomych nie jest zależna od ciągłej praktyki muzycznej.
H4: Zdolność do absolutnego słyszenia u osób niewidomych nie zależy w sposób bezpośredni od czasu kształcenia muzycznego.
H5: Środowisko rodzinne i obcowanie z muzyką od wczesnego dzieciństwa mogą być czynnikami wpływającymi bezpośrednio na wykształcenie się słuchu absolutnego u niewidomych.
Jako narzędzia badawcze wykorzystano test słuchu absolutnego (ang. Test for Absolute Pitch) Diany Deutsch oraz kwestionariusz autorski składający się z 21 pytań. W badaniu wzięło udział 30 niewidomych.

Na trzydziestu badanych aż czternastu (46,7%) zostało zakwalifikowanych jako posiadacze słuchu absolutnego, przy czym dziesięciu z nich nie popełniło żadnego błędu w identyfikacji słyszanych wysokości, mimo że w badanej grupie znajdowały się osoby o bardzo zróżnicowanym poziomie muzycznego wykształcenia i wiedzy w tym zakresie. Potwierdzono słuszność czterech sformułowanych wyżej hipotez. Nie potwierdziła się jedynie hipoteza o niewystępowaniu okresu krytycznego w kształtowaniu się zdolności do słyszenia absolutnego u osób niewidomych.